मोबाइल माझा गुरू

एकविसाव्या शतकातील अख्खी पिढी ही टेक्नोलॉजिला अॅडीक्ट आहे. ही पिढी स्वत: ला गॅझेटमध्ये रमवून घेते. यात गेम्स, शैक्षणिक अॅप्स, म्युझिक आणि बरेच काहींचा समावेश आहे. 

आजच्या आर्इ (मम्मी) गरोदरपणी मुलांची घ्यायची काळजी, वजन कसे वाढवावे, काय खावे, काय प्यावे, किती वाजता झोपावे, कोणते व्यायाम करावे आदीं गोष्टींसाठी वेगवेगळ्या अॅप्सवर अवलंबून असतात. 

मुलं जन्माला आल्यावर मुलांची वाढ कशी करावी, त्यांना काय खायला द्यावे, त्यांच्या आजारपणात काय काळजी घ्यावी अश्या अनेक गोष्टींची माहिती अॅप्स घेतात. त्यामुळे पुढे ही मुलं थोडी मोठी झाली की, आर्इ- बाबांचा मोबाइल घेऊन लॉक उघडून वेग-वेगळी गेम्स खेळतात कारण घरात आर्इ- बाबा नोकरी करतात. तार्इ- दादा शाळेत जातात. आजी-अजोबा वृध्दाश्रमात असल्यामुळे या लहान मुलांचा मोबाइल हाच गुरू झाला आहे. 

लहान अवघ्या आठ महिन्याचे मुलं हे मोबाइल बालगीते पाहिल्याशिवाय जेवण करत नाही. तर काही मुलं बाहेर गेल्यावर आर्इ- बाबांना त्रास देतात म्हणून हा घे फोन आणि शांत बस असा सल्ला पालकच देतात. यात या मुलांची काही चुक नाही किंवा पालकांची सुध्दा काहींची नाही. हा बदल आहे तो येणा-या परिस्थितीचा. परंतू याकडे आपण सकारत्मकपणे पाहिले पाहिजे. 

अवघी दोन वर्षांची मुलं या अॅप्समुळे प्राणी, पक्षी ओळखू लागले. रंग- आकार समजू लागले. मराठी- इंग्रजी बाराखडी,

अंक गणित ऐकून म्हणू लागले. हा बदल चांगला आहे. या मुलांना काही सांगण्याची गरज नाही. ते आपले आपणच शिकू लागले आहेत. ही चांगली बाब आहे. काही अॅप्स असे आहेत की त्यात श्लोक, आरत्या, गोष्टी अश्या ब-याच गोष्टी एकत्रित समावेश केला आहे. त्यामुळे मुलं आता श्लोक म्हणू लागली आहेत. तसेच ऑडिओ बुकमुळे मुलांना आता पुस्तक ऐकण्याची सवय लागली आहे.

त्यामुळे आपणच याकडे दृष्टीकोन बदलून पाहणे आवश्यक आहे. ही बद्दलाची नांदी आहे. आगामी काळातील डिजिटल एज्युकेशनचे पाऊल पडते पुढे. त्यामुळे मुलं आता डिजिटल होऊन शिक्षण घेतील.

प्रतिक्षा परिचारक - पाठक

औरंगाबाद